زینب دختر علی ابن ابیطالب (علیه السلام) وقتی وارد کوفه شد و هلهله کوفیان را شنید، با دستش به مردم اشاره کرد.

نفس ها در سینه حبس شد. حتی زنگ شتران از حرکت ایستاد. رینب علی وار کوفیادن را خطاب قرار داد و گفت:

"ای اهل کوفه ! ای گروه دغلباز! آیا برای مصیبتی که بر ما وارد شده ، گریه می کنید؟

چشمه اشکتان خشک نشود و ناله هایتون تمام نشود. مثل شما مثل آن زنی است که پس از تابیدن رشته های خود، آنها را باز می کند.

شما جز سخن بیهوده و گراف و ناپاک و سینه های آکنده از کینه وخشم و ظاهری چون کنیزکان متملق و باطنی چون دشمنان سخن چین ، چه فضیلت دیکری داربد؟

شما همانند سبزه های هستید که در میان زباله  ها و منجلاب ها رشد کرده یا همانند نقره ای هستید که برای آراستن قبور مردگان استفاده می شوند."

زینب را چه شده که اینچنین از سر سوز جگر خطابه می خواند؟ پیامبر مهربانی مرهم دل زخم دیده زینب باشید.